ใครถาม? Nobody asked you to write this crap.
และแล้วฉันก็ได้ลงมือเขียน blog ของตัวสักที หลังจากพ้นพายุเบญจเพสมาสักพัก บวกกับเรี่ยวแรงที่พอมีเหลืออยู่บ้าง ฉันไม่คิดจะประวิงเวลาออกไปให้นานกว่านี้แล้ว ว่ากันว่าสิ่งที่ยากที่สุดในการทำอะไรสักอย่าง คือการเริ่มลงมือทำ ฉันเองก็เอาแต่พูดว่า “ไว้ค่อยเขียนแบบเรียบเรียงดี ๆ ลง blog อีกที” โดยมีจุดประสงค์หลักคือ ฉันอยากรวบรวมข้อถกเถียง ความคิดเห็น และสิ่งที่ตัวเองตกตะกอนได้ ซึ่งกระจายไปตามแพลตฟอร์มต่าง ๆ มาไว้ในที่เดียวกันอย่างเป็นระบบ เพื่อจะได้ย้อนกลับไปดูง่ายขึ้น และไม่ต้องคอยพูดหรืออธิบายซ้ำในเรื่องเดิม ๆ บ่อยนัก (อาจใช้เวลาสักพักเพราะฉันยังไม่คุ้นกับระบบนี้เท่าไร) ส่วนจุดประสงค์รองคือ ฉันคิดว่าตัวเองควรถอยออกมาเป็นผู้สังเกตการณ์และออกไปหาความรู้เพิ่มเติมเพื่อขยับขยายเส้นขอบฟ้าทางความคิดของตัวเองบ้างได้แล้ว หลังจากผ่านการโดนทัวร์ลงมานับไม่ถ้วนตั้งแต่ช่วงเวลาก่อนรัฐประหารปี 57 จนถึงเร็ว ๆ นี้ (และเรื่องแรกที่ฉันโดนด่าจากการแสดงความเห็นบนพื้นที่ออนไลน์ เพราะฉันดันไปโพสต์ตั้งคำถามว่า “ทำไมพอถึงวันพ่อ เราต้องไปร่วมงานวันพ่อ แทนที่จะได้กลับไปหาพ่อตัวเอง” ซึ่งตอนนั้นฉันอยู่ชั้นม.1 และถามเพราะสงสัยจริง ๆ ในฐานะเด็กต่างจังหวัดที่อยากกลับบ้านไปหาพ่อ ฉันยังเก็บโพสต์นั้นไว้อยู่ ไว้จะค่อยมาเล่าสู่กันฟังในบทความต่อ ๆ ไป) แต่จนแล้วจนรอดฉันก็มักแพ้แรงกระตุ้นแบบฉาบฉวยที่ทำให้ฉันไปร่วม (หรือบางทีก็เป็นคนสร้าง) บทสนทนาแบบ interactive ในประเด็นใหม่ ๆ ทั้งในโลกออนไลน์และโลก on site […]